Een kleine meid met een rugzak vol verhalen uit vorige hogere werelden
Kinderen hebben een enorme wijsheid in zich en handelen
puur uit liefde. Durf naar hen en hun emoties te luisteren
om dichterbij je eigen kern te komen en samen met je kind
te groeien tot liefdevolle mensen in verbondenheid.
Amy is een hooggevoelig meisje van 9 jaar waarvan de eerste levensjaren niet van een leien dakje verliepen.
Het begon met allerlei allergieën, niet tegen zonlicht kunnen, weinig behoefte aan eten, buikpijnen en zeer oververmoeid. Na allerlei medische onderzoeken, MRI scans, huidzalfjes, diëten en het nemen van medicatie voor migraines en allergieën, waren we ten einde raad. We werden letterlijk van kastje naar muurtje gestuurd en hadden het gevoel dat niets haar kon helpen.
Tot we bij een energetisch osteopaat terecht kwamen die zei: lieve mama, laat eens alles wat je zelf geleerd hebt los en luister met heel je moederhart naar je dochter. Ze was toen 4 jaar. Handel naar je gevoel, niet wat ze je aanpraten. Je dochter heeft je veel te vertellen. Ik huilde al mijn emoties eruit van de voorbije jaren. Eindelijk iemand die mijn dochter niet zag als een probleem, maar als een waar levensgeschenk.
Ik luisterde naar mijn moederhart en gooide al mijn overtuigingen over boord. Ze mocht bv bij ons slapen, wanneer ze angstig vanuit haar bedje riep. We lieten haar geen volle dagen meer naar de kleuterschool gaan en keken waar ze behoefte aan had. Ze at wanneer ze zin had en ik maakte me geen zorgen meer als ze geen vleesjes of aardappelen at. Ze liep zelfs in de winter buiten op blote voetjes rond op zoek naar steentjes.
De balans zoeken tussen verwennerij en haar behoefte volgen was een uitdaging binnen het moederschap. Laat staan om niets aan te trekken van de verschillende meningen en oordelen van vrienden, familie, kind en gezin. Maar er kwam meer en meer leven in onze dochter en daar gingen we natuurlijk voor! Medicatie werd mede via een homeopaat volledig afgebouwd, haar ademhaling ging veel beter en de allergieën verminderde zienderogen.
Haar vrolijke zotte momenten waren ook zichtbaar meer aanwezig.
Langzaam aan begon ze te spreken over allerlei thema’s waar geen enkel haar op mijn hoofd ooit aan gedacht zou hebben. Ze had een hele rugzak vol verhalen uit vorige hogere werelden.
Naar de aarde gekomen om een opdracht te vervullen
‘Ik vond het in begin zo moeilijk, weet je, mama? Het is de eerste keer dat ik een lichaampje heb en eigenlijk vond ik dat helemaal niet fijn. Ik voelde me precies gevangen’.
Hoezo, liefje? Je eerste keer op aarde? Ben je dan al ergens anders geweest?
‘Jazeker, mama, ik ben al in alle hogere werelden geweest: de natuurwereld, de piramidewereld, de waterwereld, de liefdeswereld en de tussenwereld natuurlijk. En mensen met een speciale opdracht, komen ook in de bovenwereld. Mijn echte mama en papa wonen daar. Zij kunnen nooit naar de aarde komen, want ze zijn daar koning en koningin. Mijn zusje van de bovenwereld is wel naar de aarde gekomen.
Ik ben ooit 1x naar de aarde gekomen maar niet als mens. Ik mocht even komen kijken als wezen hoe het hier op aarde aan toe ging. Ik moest toen alles heel snel beslissen. Ik moest snel snel een mama en papa kiezen met beschikbare knoppen en ben toen pijlsnel door een buis gegaan. Ik wilde terug, maar dat lukte niet meer.’
Waarom wilde je terug?
’ Ik miste het daar zo, mama. We hadden geen mond, want we verstonden elkaar zo, er is geen ikje, we zijn samen, iedereen is lief en we deden de hele dag allemaal leuke dingen.’
Wat deden jullie zoal?
‘In de piramidewereld ging ik naar school en leerde ik over stenen. Maar je was nooit verplicht om naar school te gaan en niets ging om punten. Mijn zusje bleef altijd thuis en dat was geen enkel probleem. Er waren ook elfjes die elfenstof maakte van de rivier en van negatieve dingen weer positieve energie maakten. We aten enkel lucht en dronken uit de rivier. Maar we moesten allemaal stil zijn, we mochten niet hard roepen, want dan zakte alles in elkaar.
Op ’n keer, was het geluid zo hard dat alles afbrokkelde, ik zag alleen rode steen en vuur die inzakte. Mijn papa en mama waren zeer rustig. Papa zei: ‘zorg dat je ons nooit meer vergeet’ en mijn mama gaf mij een amulet. Die ben ik onderweg kwijt geraakt. Het was een amulet met de werelden en een levensbloem op. Deze levensbloem vond je ook op de daken van al onze huisjes.’
Schatje, ik ben blij dat die periode van heimwee achter de rug is. Hoe komt dat je nu wel zo vrolijk bent op aarde?
‘Op een avond is er een engel naar me toe gekomen. Ze komen alleen als er een hoge nood is. Ze zei: ‘Amy, vergeet niet waarom je hier op aarde bent en dat we altijd bij jou zijn’. Dat deed me heel goed. Ze zijn niet weg’. En natuurlijk ook omdat jullie mij zijn gaan begrijpen en ik mijn verhaal mocht vertellen. Nu kan ik aan mijn opdracht beginnen. Eigenlijk is de aarde best wel heel leuk. Alles zit in je gedachten. Als je denkt dat je het kan, ga je het zeker kunnen. Je moet erin geloven, zoals je in magie gelooft. Op aarde geloven nog wel weinig mensen in magie, ze kijken naar de TV en gaan pilletjes nemen als ze ziek zijn. Zo worden de mensen alleen nog zieker. Als je in magie gelooft, kan alles. Daarom kan ik ook mensen helpen. Ik stuur de negatieve energie naar boven, maar eigenlijk kan iedereen dit. Ik vind het leuk om de hele dag plezier te maken en veel te lachen. Eigenlijk ben je maar 1 knipje hier op aarde, t is zoals een spelletje dat je zo goed mogelijk moet leren spelen. Dat ik een eigen ikje heb, vind ik nog steeds heel moeilijk. Hier op aarde vinden ze dat heel belangrijk: goede punten, beter zijn en mooier zijn,…en dan wil ik ook de beste zijn omdat de grote mensen dat willen. Maar eigenlijk vind ik spelletjes om te winnen helemaal niet leuk, het liefst doe ik dan niet mee, of kampioenschappen vind ik vreselijk, dan slaat mijn hartje bijna uit mijn lijf. ‘
Hoe weet je dan wat je opdracht is?
‘Dat moet je proberen te herinneren. Eigenlijk is dat niet moeilijk. Als je het niet meer weet van je vorig leven, dan moet je je hartje volgen. Als dat harder begint te kloppen, is dat eigenlijk gelijk een groen lichtje op je pad. Mijn opdracht is om mensen in de bovenwerelden te laten geloven zodat de aarde beter wordt. Maar ook om zieltjes die hier nog zijn door de poort te laten gaan. Vaak zijn er zieltjes bang omdat ze niet weten waar ze naar toe moeten. Ik ken de poortwachters. Ik help ze dan hun ziel te scannen en dan kunnen ze door de poort (zoals een filmscherm). In begin vond ik dat helemaal niet leuk dat die zieltjes aan mij plakten. Ik was echt bang. En hoe meer ik dit niet wilde, hoe meer ze me achtervolgde. Ik kon ze dan ook zien in de hoekjes van de kamer. Samen met mama en Gosia, heb ik geleerd om naar hen te luisteren en ze te helpen. Nu kan ik daar al veel beter mee omgaan hoewel het soms nog eng is.
Om meer mensen hun hart te laten volgen en zich de bovenwerelden laten herinneren, heb ik een facebookgroepje opgericht. Ik ga later ook boeken schrijven hierover en energetisch osteopaat worden met stenen. Hoe meer mensen geloven in de bovenwereld, hoe mooier de aarde terug wordt. Er zijn ook stoute mensen maar die kunnen er niets aan doen. Wij moeten zoveel kracht en licht hebben zodat zij ook opgenomen worden in het licht. Dat is ook mijn taak en ik ga dat zeker kunnen. De apocalypse is begonnen.
Een andere kijk op het leven kwam binnen in ons gezin
Van liefdadigheid naar verbinding
Zowel mijn man en ik zijn katholiek opgevoed en gingen wekelijks naar de kerk. We geloofden niet in reïncarnatie en waren niet bezig met spiritualiteit en zelfbewustzijn. Wel hebben we ons altijd ingezet voor goede doelen. Dit werd ons met de paplepel meegegeven. Mijn man voor dieren en ik voor kinderen en jongeren uit maatschappelijk kwetsbare situaties. Door de kijk van onze dochter, is ook onze visie op hulpverlening drastisch veranderd. I.p.v. je in te zetten om goed te doen voor een behoeftige anderen/dieren, willen we nu inzetten op verbinding, leren van elkaar als gelijken, vrijheid zonder hokjesdenken en oordelen, ieder in zijn positiviteit en kracht zetten zodat elk kind/elk mens zijn verantwoordelijkheid kan nemen en zodoende zijn/haar droom kan volgen. Enkel op deze manier kunnen we naar een verbonden samenleving gaan.
Werken met stenen en kristallen
Dat onze meid telkens steentjes in haar zakken stak, is heel onschuldig en speels. We zochten er verder niets achter. Maar toen ze later via een winkeltje kristallen ontdekte en hiernaar vroeg, rezen toch wel enkele vragen. Vooral mijn ouders waren zeer argwanend, maar mijn dochter was vastberaden: ‘Met kristallen kan ik mensen helpen, met kristallen kan ik terug praten met elfen en andere wezens, kristallen geven me heerlijke herinneringen.’
Ze haalden oude boeken naar boven en begon ‘elfentaal’ op te schrijven. Een geschrift dat niet van links naar rechts gaat en lijn per lijn, maar in cirkels het boekje rond. Ze legde amuletten in het midden en stenen in bepaalde posities errond. Ze zei dat ze een geneeskracht had en graag mensen wilt genezen. We hielden het in zeer kleine kring, bij wat nichtjes en mensen die al in haar geloofden. Tot mijn familie zei dat stenen ketterij is, het is een gevaar, ze is een kind en moet spelen. We moeten er dringend mee ophouden. Jullie mogen haar zo niet opvoeden. Ze gaat raar bekeken worden. Ik voelde een grote angst hangen. Amy ook. Ze was erg verdrietig maar heeft toen een 6 tal maanden haar kristallen letterlijk in de kelder gelegd. We praatten er die tijd niet meer over. Maar zienderogen ging haar gezondheid en vrolijkheid terug achteruit. Ze zei dat haar tweede hartje pijn deed. We haalden haar uit haar kracht. In plaats van romans te lezen, raakte ik verzeild in spiritualiteit, in hogere werelden, zielsbewustzijn en werken met kristallen. De stenen die ze koos voor mensen die helen, kwamen exact overeen met wat werd aangeraden in de vele kristalboeken. Ze zuigt het niet uit haar duim, ze kan het echt. Ze heeft het misschien wel echt geleerd in de piramide wereld? Hoe meer we ons verdiepten, hoe groter ons geloof groeide in haar wijsheid. En hoe meer we hier allemaal voor open begonnen te staan, ook mijn ouders. Onze dochter kon weer helemaal haar zelf zijn en haalden de kristallen terug onder het stof vandaan. Zelfs mijn ouders dragen nu stenen, volgen trainingen en lezen boeken in zelfbewustzijn. Op zich al een heling voor mijn kinderen.
Op een dag keken we naar een programma i.v.m. onderzoek over de bouw van piramides. ‘Ooh mama’, zei ze, ‘ze zijn zo mis. Vroeger hadden de mensen extra krachten, die zijn ze nu kwijt gespeeld. Maar met die extra krachten, bouwden de mensen deze piramides. Zo simpel is het. Weet je, deze extra krachten gaan weer terug komen hoor. We gaan hulp krijgen van de hogere werelden, maar dan moeten we eerst vele breuken overwinnen. Zo gaan we terug een mooie aarde krijgen. Daarom ben ik hier, zoals vele andere kinderen. De hooggevoeligen gaan veel werk hebben.’
Samenwerkingen
